“Om de onrust bij het zoeken naar een ander huis c.q. investeringsobject weg te nemen, besloten we te wachten tot er iets op ons pad zou komen. Iets ouds op Tenerife? Iets nieuws in Zuid Spanje of in Gouda e.o.? We zouden wel zien. Tijdens onze vakantie op Tenerife in november 2006 bekeken we op aanraden van Roy Peterman de site van Visaverde en zagen o.a. de overblijfselen van wat eens een echte Spaanse finca was. Zou dit ons "opknappertje" worden? We maakten een afspraak met Chris en na een korte kennismaking togen we samen met haar langs de vulkanische uitlopers omhoog naar Granadilla. Een plek onder de zon in Granadilla. De Spaanse eigenaar wees ons de weg naar zijn oude, vervallen, huis waar hij eens een deel van zijn leven sleet. Via een gewone buitendeur aan de straatkant kwamen we uit op een soort hofje dat aan 3 kanten omlijst werd door aan elkaar gebouwde opstallen. Vol trots liet hij ons als eerste de buitentoilet zien. Deze bleek gelukkig al lang niet meer gebruikt. Wel ontbrak het op ooghoogte uitgezaagde hart in de deur. Jammer. Daarna vervolgde de Spanjaard zijn rondleiding in de al net zo oude vertrekken van het huis. Leuk om te zien, maar niets voor ons. Dan toch maar geen opknapproject, of zoals de Engelsen zeggen a "t.l.c." (tender love & care) Overigens deed het redelijk nieuwe appartementengebouw van 3 hoog vlak naast de finca ons al besluiten hier niet meer verder mee door te gaan. Na 11:30 uur was er al geen zon meer op de binnnenplaats. Terug op kantoor bij Visaverde bespraken we met Chris onze wensen/eisen. Al een dag later was er een vervolggesprek, aangezien Visaverde net een andere finca in Granadilla in haar pakket had opgenomen. De uitgebreide fotoreportage van ca. 30 foto´s hadden ze kort ervoor van de franstalige medewerkster, Nathalie, per e-mail ontvangen. Vers van de pers en misschien wel wat voor ons. Chris zou proberen voor ons zo snel mogelijk een bezichtigingsafspraak te maken met de Franse eigenaars. Spoed was wel geboden, omdat we de volgende dag aan het begin van de middag al weer op het vliegveld moesten zijn. De vakantie zat er bijna op. Jammer genoeg lukt het niet meer op de voorlaatste dag. Wél op de ochtend van onze vertrekdag. Het betekende dat slechts één van ons tweeën op de afspraak zou kunnen verschijnen, aangezien de boel in het vakantieappartement moest worden opgedoekt en de koffers nog gepakt. Chris en Nico waren na een steil ritje op de afgesproken tijd ter plaatse en raakten beiden al gauw enthousiast over de finca op Calle Cruz de San Antonio nr. 13. Bouwkundig een sterk huis, met niet al te veel fantasie gebouwd en bewoond, maar met potentie en een flinke tuin plús een uitzicht om je vingers bij af te likken. Een lokatie kun je niet veranderen, maar van een huis met tuin kun je nog van alles maken. Nico was postief over hetgeen hij gezien had. Samen stonden we met de koffers op tijd op Reina Sofia. Tja, en wat toen? We hadden nog veel te bespreken tijdens de terugvlucht. Ondanks dat Marlies alleen foto´s van de finca had gezien, belden we tijdens de Iberia-overstap in Madrid mobiel met Cnris om te bevestigen dat we een optie wilden op de finca. Er bleek namelijk veel belangstelling voor het aantrekkelijk gesprijsde project (de Fransen wilden snel verkopen). Op de druilerige zaterdagochtend na onze aankomst in Nederland ontvingen we van Chris de foto´s per e-mail met al wat eerste antwoorden op de waslijst van vragen die we inmiddels hadden neergelegd. Het balletje begon te rollen. Twijfels over de legaliteit van het optrekje werden snel en vakkundig uit de lucht genomen door Connie en Chris. Om een lang verhaal kort te maken: na een vakantieweek in januari om o.a. onze N.I.E. nummers aan te vragen en nog een week in februari voor de "langdurige" (welgeteld 5 minuten bij de notaris dankzij de voorbereidingen van de betrokkenen bij Visaverde) zitten we nu weer op ons favoriete eiland voor een vakantie van drie weken. We zijn zojuist gestart met de loodgieterswerkzaamheden. Het begin van een lange verbouwingsweg, waarvan het resultaat er hopelijk uiteindelijk over anderhalf, twee jaar mag zijn. Nico van der Knaap & Marlies Kemperman.”

Nico van der Knaap en Marlies Kemperman